Comeu o cu da sogra

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

O mar tamén é casado,
o mar tamén ten muller,
é casadiño coa area,
dálle bicos cando quer.

• A espicha do catalán/ non dá proveito a ninguén;/ mandei a muller á espicha/ i espicháronma tamén [1].
• A galiña pon o ovo/ pra o proveito da muller:/ o home vai pra o monte/ ¡come broa si a quer!.
• A mazán do alcipreste/ non é verde, qu’é madura;/ a muller que coma dela/ non morre de paridura.
• A miña muller é vella,/ de vella caeulle o coiro,/ hei de facer un pandeiro/ para correr o Antroido.
• A miña muller é vella,/ de vella non pode andar;/ heina de pór de cancela/ á entrada do lugar [2].
• A miña muller é vella,/ de vella non pode andar;/ heina de pór de espantallo/ á saída do lugar [2].
• A miña muller é vella,/ de vella rompeulle o coiro;/ hemos faguer un pandeiro/ para corre-lo entroido [3].
• A miña muller é vella,/ heina de mandar matar/ e poñela de cancela/ na entrada do lugar.
• A miña muller é vella,/ máis vella que Belcebú;/ tiña seis libras de la/ onda a regaña do cu [4].
• A miña muller, Farruco,/ éche unha cumprimenteira:/ bebeu un xarro de viño,/ comeu unha bola enteira [5].
• A miña muller, Farruco,/ éche unha cumprimenteira:/ co rabo dunha sardiña/ comeu unha bola enteira [6].
• A miña muller morreu/ enterreina tras do forno,/ pasei onte por alí,/ inda me choscou un ollo [7].
• A miña muller morreume,/ por ela non hei chorar;/ chorarei polo diñeiro/ que o crego me ha de levar.
• A muller ía no prado/ a vaca facía o xantar,/ a cadela varre a casa/ e a vasoira vai lavar.
• A muller que é casadeira/ que a vida con tino leve,/ pois muller que moito loce/ ó cabo ninguén a quere [8].
• A muller que ha de ser boa/ ha de ter o cu de pau,/ a barriga de cortiza/ i o nariz de bacallau [9].
• A muller que ha de ser miña/ ha de te-lo cu de pau,/ a barriga de cortizo/ e os peitos de bacallau [10].
• A muller que ha de ser miña/ ha de ter o cu de pan,/ a barriga de cortizo/ i o nariz de bacallau [11].
• A muller que ten dous homes/ non é tonta, que é entendida;/ cando se apaga unha vela/ a outra queda encendida.
• A muller traballadora/ e que tamén é calada,/ non sabe o home que a leva/ que boa sorte lle agarda [12].
• A perdiz anda no monte,/ herba seca non a come./ A muller que non ten fillos/ logo acaba co seu home [13].
• Agora que foi e foi,/ nena, non teñas pesares,/ agora que foi e foi/ Dios cho ha de remediare [14].
• Agora que foi e foi,/ niña non teñas pesar;/ agora que foi e foi/ Diolo ha de remediar [15].
• Agora que a puxeches/ coa barriga redonda,/ ou has de casar con ela/ ou haslle de volve-la honra.
• Ai da muller que se perde/ deixándose ir da levada!/ Nunca arde a leña verde/ mais aparece queimada! [16].
• Anque os vexas reventados/ dos homes non fagas caso,/ que despois, desque se casan,/ por ti non dan nin un paso [17].
• Arriba, pandeiro roto,/ abaixo, manta mollada,/ a muller de ruín home/ xempre anda mal amañada [18].
• Arriba, pandeiro roto,/ abaixo, manta mollada,/ onde estamos as mulleres/ os homes non valen nada [18].
• As esfolladas de noite/ non dan porveito a ninguén;/ mandei a muller a unha/ i esfolláronma tamén [19].
• As esfolladas do millo/ non dan porveito a ninguén;/ miña muller foi a ela/ i esfolláronma tamén [20].
• As mociñas que hai agora/ xa che son unhas laretas;/ por unha cunca de papas/ déixanche apalpa-las tetas.
• As morenas todas teñen/ moi negriño o curazón,/ por eso elas dos homes/ non poden ter compasión [21].
• As mozas de Vilacova,/ non son unha que son todas,/ poñen tres pares de medias/ para ter as pernas gordas [22].
• As mulleres cando paren/ acórdanse de san Ramón/ pero non se acordan do santo/ cando están na función.
• As mulleres e o reloxo/ teñen certo parecido;/ en chegando a variar/ todo o traballo é perdido.
• As mulleres i o reló/ ten un certo parecido:/ en chegando a varear/ todo traballo é perdido [21].
• As mulleres son tan meigas/ que dende que están casadas/ danlle ao home o caldo todo/ i elas comen as talladas [23].
• Calai, que eí ven os mozos,/ que non nos sintan falar,/ que din que nós as mulleres/ so sabemos barallar [24].
• Canta cuco, canta cuco,/ na rabela do arado;/ as mulleres antre os homes/ é un gando mal gardado [25].
• Canta rula, canta rula,/ por riba daquil valado;/ as mulleres antre os homes/ é un gado mal gardado [26].
• Cantas penas, cantas penas/ pasa unha muller casada;/ non come por darllo ó home/ i aínda esí é maltratada [27].
• Casadiña de onte á noite/ déronme a comer ameixas,/ o meu marido vai fóra/ non teño a quen dar as queixas [28].
• Casadiña de tres días/ non se cansa de chorar/ pola vida de solteira/ que non ha de recobrar [29].
• Casaime, meu pai, casaime./ Miña filla, non tes roupa./ Casaime, meu pai, casaime,/ que unha perna tapa a outra [30].
• Caséicheme por un ano/ por saber que vida era,/ o ano vaise acabar,/ solteira quen che me dera ’' [31].
• Caseime, miña naiciña,/ e caseime en mala hora;/ paso fame e mais traballo/ i aínda o home fai mofa [32].
• Chamácheme trobisqueira,/ herba que o gando non come./ Vale máis ser trobisqueira/ que muller de ruín home [33].
• Coida meu pai que me ten/ debaixo do pé dereito./ Fanlle a cama no sobrado:/ non sabe cando me deito [34].
• Como che pille no prado/ como che pillei máis veces/ heiche de meter no corpo/ herba para nove meses [35].
• Costureiriña bonita,/ que ó palacio vai coser,/ no medio do corredor/ hanche de dar que facer [36].
• De solteiriños os mozos/ todos son garatuxeiros/ e dende que están casados/ fan das mulleres pandeiros [37].
• De solteiros os mozos/ todos son garatuxeiros/ e dende que están casados/ fan das mulleres pandeiros.
• Dime, casadiña nova,/ como che vai de casada?/ Como á criada que serve/ e lle non pagan soldada [38].
• Dinme que non teño rentas/ para mante-la muller;/ teño un salgueiro na horta,/ roi nel canto quixer.
• Dios che me dea paciencia/ con esta miña muller/ que non fai o que eu lle mando/ e que fai o que ela quer [39].
• Disme ti que non tes cruz/ pra rezares o rosario;/ cásate, pois, queridiña,/ que has de ter cruz e calvario.
• En palabras de canteiros,/ Rapazas, non vos fiedes;/ Collen os picos e marchan,/ E despois ¿qué lles faredes? [40].
• Esta noite fun labrar/ e rompeume o aradoiro,/ fuxeume a muller da cama/ e fun atrás dela en coiro [41].
• Estate quedo, meliciano,/ non me rómpa-lo refaixo,/ si queres que rompa logo/ bótalle a man por debaixo [42].
• Eu ben vin esta-lo cuco/ na rabela do arado;/ as mulleres entre os homes/ son gando mal reparado.
• Eu caseime con un vello/ ¡non sei que estaba pensando!/ todo o día funga, funga,/ todo o día anda fungando [43].
• Eu teño sete camisas/ que me deron sete tolas,/ todas son amigas miñas/ eu son amigo de todas [44].
• Fanse moi homildosiños/ os homes pra pretender/ e despois, desque se casan,/ fan a mofa da muller [45].
• Garatuxas fan os homes/ cando andan a pretender;/ raio parta a toda a casta,/ leve o demo o seu querer [46].
• Máis quero ser solteiriña/ que muller de home baldío;/ máis quero probe con honra/ que sen honra un home rico [47].
• Mariñeiro quero, madre,/ mariñeiro me han de dar,/ se non me dan mariñeiro/ solteiriña hei de quedar [48].
• Meu señor San Andresiño/ que estás na alta montaña,/ este ano vin, solteira,/ pro o que vén virei casada [49].
• Miña comadre é unha ladra,/ non vin muller coma ela;/ os ósos dállos ó home/ a polpa cómea ela.
• Miña sogra morreu onte,/ deixoume o caldo na ola./ ¡Vamos comendo e roendo/ quen se morreu que se morra! [6].
• Miña sogra querme mal/ porque lle falo co fillo,/ heille de mandar dicir/ que o garde no bolsillo [50].
• Miña Virxe dos Milagros,/ os milagros vanse vendo,/ ás rapaciñas de agora/ vaille a barriga crecendo [51].
• Na casa do probe reñen/ e todos teñen razón;/ as mulleres pola saia/ e os homes polo calzón.
• Namoreime dun casado,/ pensei e volvín en min,/ quen á súa muller deixa/ millor me deixará a min [52].
• Ninguién se fíe dos homes/ nin de todo o seu afán,/ que teñen o mel na boca/ e no peito o solimán [53].
• Non busques muller na feira/ e menos na romaría;/ busca as rapazas na casa/ vestidas de cada día.
• Non me toques na barriga/ que me doi que me atormenta,/ un pouquiño máis abaixo/ na caixa da ferramenta [54].
• Non poña-lo pé no meu,/ nin a mau na miña saia,/ que anque son moza solteira,/ espero de ser casada [55]
• Non son bonita que espante/ nin fea que poña medo;/ moreniña como son,/ esí me quer o meu Pedro.
• Non te chegues tanto a ela;/ éche unha muller casada,/ ten o marido na terra.
• Nunca vin ponte sin río/ nin muíño sin rodicio,/ nunca vin moza bonita/ que tivese moito xuicio.
• O donaire dunha nena/ inda non cho saben todos;/ o donaire dunha nena/ vaiche no mirar dos ollos.
• O home, cando pretende/ faise doce e garimoso;/ non fagas caso, meniña,/ sonche as mañas do raposo [56].
• O mar tamén é casado,/ o mar tamén ten muller,/ é casadiño coa area,/ dálle bicos cando quer.
• O paxaro carpinteiro/ mete o rabo na silveira;/ así fai a boa moza/ cando non ten quen a queira.
• Pica, canteiriño, pica,/ pica na pedra miúda,/ pica na muller allea/ que outro picará na túa [57].
• ¡Quen che me dera, meniña,/ no canaval do teu pai!/ Non che había de valer/ o chamar polo teu pai [58].
• Quen me dera ser o clavo/ en que cólga-lo candil/ para te ver desnudar/ e pola mañá vestir [59].
• San Antonio bendito/ dádeme un home,/ anque me mate,/ anque me esfole.
• San Benito de Lantaño, casamenteiro das vellas,/ porqué non casa-las mozas,/ que mal che fixeron elas [60].
• Se canto, son unha tola,/ se non canto, unha curuxa,/ se me lavo, unha profana,/ se me non lavo, unha sucia [61].
• Sei tocar e sei bailar,/ sei tocar a pandereta,/ o home que a min me leve/ leva músiva compreta [62].
• Solteiriña, non te cases,/ mira que tes boa vida,/ que eu seiche dunha casada/ que está ben arrepentida.
• Sempre suspirei, de moza,/ por un guapo labrador;/ agora tamén o teño/ borrachón e xogador.
• Traballo é ser casada,/ traballo é non o ser,/ traballo é te-los fillos,/ traballo é non os ter [63].
• Un mariñeiro me dixo/ se me quería casar./ Eu lle dixen: mariñeiro/ outro ano e nada máis [64].
• Vive ti, dorme, descansa/ e por min non teñas pena/ porque me tes tan segura/ coma a iauga nunha cesta [65].
• ¿Vosté que ten? ¿que lle doi?/ ¿vosté que lle doi? ¿que ten?/ ¡ai, vosté troulou, troulou,/ vosté troulou con alguén! [66].
• Xanciño, Xanciño, Xan,/ Xanciño, Xan de Manuela,/ ¿pra que quére-la muller/ se non vas durmir con ela?

Notas[editar | editar a fonte]

1. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 212. A espicha consiste en colocar as sardiñas nas espichas para as afumar ou secar; a salga das sardiñas en Galicia estivo durante moito tempo nas mans dos cataláns.
2. ↑ 2,0 2,1 Xaquín Lorenzo Fernández, 37.
3. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 37. No orixinal: correlo.
4. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 37. No orixinal: lá, cú.
5. ↑ Saudade nº 4, xullo 1943, 28. No orixinal: éch’unha.
6. ↑ 6,0 6,1 Saudade nº 4, xullo 1943, 30. No orixinal: inteira.
7. ↑ Saudade nº 4, xullo 1943, 28. No orixinal: choscóu.
8. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 39. No orixinal: ninguiéna.
9. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 39. No orixinal: cú.
10. ↑ Saudade nº 4, xullo 1943, 28. No texto: tel-o, cú.
11. ↑ É posible un erro na recollida da cantiga de pan por pau.
12. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 39.
13. ↑ Fermín Bouza Brey 1929, 196. No orixinal: perdíz, non-a.
14. ↑ Xosé Ramón Fernández-Oxea:220.
15. ↑ Saudade nº 4, xullo 1943, 28). No orixinal: Diol-o.
16. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 32.
17. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 40.
18. ↑ 18,0 18,1 Xaquín Lorenzo Fernández, 45.
19. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 47. A esfollada era a xuntanza para arrincar as follas da mazaroca do millo antes de almacenalas no piorno.
20. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 212.
21. ↑ 21,0 21,1 Xaquín Lorenzo Fernández, 49.
22. ↑ Fermín Bouza Brey 1929, 170. No orixinal: Vilacoba. Recollido en Cambados, pero no Nomenclátor non hai tal Vilacova na Arousa. ¿El será erro por Vilanova?
23. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 49. No orixinal: dánlle.
24. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 54. No orixinal: ehí, dín, nólas, so.
25. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 216.
26. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 58. No orixinal: de aquil, balado.
27. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 58.
28. ↑ Fermín Bouza Brey 1929, 198. No orixinal: â noite, fora.
29. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 60.
30. ↑ Saudade nº 4, xullo 1943, 27. No orixinal: qu’unha.
31. ↑ Álvaro das Casas, Nós 95, 15.11.1931, 216.
32. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 60. No orixinal: e máis.
33. ↑ Fermín Bouza Brey 1929, 199. No orixinañ: trovisqueira, mais.
34. ↑ Marcial Valladares Núñez (1884). No orixinal: Còida meu pai que me tèn/ debaijo d'o pe dereito./ Fanll'a cama n'o sobrado:/non sabe cando me deito.
35. ↑ Fermín Bouza Brey 1929, 196. No orixinal: mais, eiche.
36. ↑ Fermín Bouza Brey 1929, 196. No orixinal: ô Palacio.
37. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 69.
38. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 70.
39. ↑ Fermín Bouza Brey 1929, 198.
40. ↑ Diccionario da Real Academia Galega 1913.
41. ↑ Fermín Bouza Brey 1929, 196. No orixinal: de ela.
42. ↑ Saudade nº 4, xullo 1943, 28. No orixinal: Státe, rompal-o, bótall’a.
43. ↑ Saudade nº 4, xullo 1943, 30. No orixinal: qu’estaba.
44. ↑ Fermín Bouza Brey 1929, 195.
45. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 84.
46. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 86.
47. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 91. No texto: valdío.
48. ↑ Fermín Bouza Brey 1929, 167.
49. ↑ Vicente Risco: "Cultura espritual", 405.
50. ↑ Álvaro das Casas, Nós 95, 15.11.1931, 215. No texto: héille, decir.
51. ↑ Fermín Bouza Brey 1929, 189. No texto: âs rapaciñas. Bouza Brey di que o santuario dos Milagros sitúase no concello de Cuntis, pero ten que referirise á virxe dos Milagros de Amil, Moraña, concello lindeiro con aquel.
52. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 107. No orixinal: de un.
53. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 107. O solimán, ou sublimado, é a substancia que resulta da combinación de cloro e mercurio, moi velenosa e empregada en medicina como desinfectante.
54. ↑ Fermín Bouza Brey 1929, 194. No orixinal: mais.
55. ↑ Marcial Valladares Núñez. No orixinal: Non poña-l-o pè n'o meu,/ nin a mau n'a miña saya,/ qu'anque son moza solteira,/ espèro de ser casada.
56. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 117.
57. ↑ Fermín Bouza Brey 1929, 196. No texto: miuda. En Portugal corre esta variante: A muller do ferreiriño/ non hai muller como ela/ de día peta no xunque;/ pola noite peta nela.
58. ↑ Fermíon Bouza Brey 1929, 178. No orixinal: canabal, pol-o.
59. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 137. No orixinal: cólgalo.
60. ↑ Fermín Bouza Brey 1929, 185. No orixinal: casal-as. Recollido en Godos (Caldas), parroquia estremeira de Lantaño (Portas).
61. ↑ Xaquín Lorenzo Fernández, 142.
62. ↑ Santa Cristina de Barro é unha parroquia do concello de Noia. Álvaro das Casas, Nós 94, 15.10.1931, 192. No orixinal: mín.
63. ↑ Fermín Bouza Brey, Nós nº 97, 15.01.1932, 19. No orixinal: non-o, tel-os, non-os.
64. ↑ Fermín Bouza Brey 1929, 168.
65. ↑ Saudade nº 4, xullo 1943, 27. No orixinal: tés, i-auga.
66. ↑ Saudade nº 4, xullo 1943, 30. No orixinal: voste (nos dous primeiros versos), qué lle, troulóu.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

• ANÓNIMO: Saudade. Verba Galega nas Américas, México 1942-1953. Ed. facsímile do Centro do Ramón Piñeiro 2008.
• BOUZA BREY, Fermín: "Cantigas populares da Arousa", en Arquivos do Seminario de Estudos Galegos III, 1929, 153-204 [en facsímile II].
• Fermín Bouza-Brey (colector): "Literatura popular da parroquia de Paradela, concello da Estrada, na terra da Ulla", en "Arquivo Filolóxico e Etnográfico de Galiza", en Nós.
• CASAS, Álvaro das (colector): "Pra un canzoneiro de Noia", en "Arquivo Filolóxico e Etnográfico de Galiza", en Nós 1931.
• LORENZO FERNÁNDEZ, Xaquín: Cantigueiro popular da Limia Baixa, Galaxia, Vigo 1973.
• RAMÓN E FERNÁNDEZ OXEA, Xosé (BEN CHO SHEY): Santa Marta de Moreiras, Cadernos do Seminario de Sargadelos nº 41. Ed. do Castro, Sada 1982.
• REAL ACADEMIA GALEGA: Diccionario gallego-castellano, 1913-1928.
• RISCO, Vicente: "Cultura espritual", en Historia de Galiza tomo I, 1962 (reed. Akal 1979, 255-777).
• VALLADARES NÚÑEZ, Marcial: Diccionario gallego-castellano, Santiago, Imp. Seminario Conciliar 1884.